Living with Michael Jackson X

Hej, napisałam ten odcinek na szybko i wrzucam, bo na chwilę dorwałam się do komputera.  Nie wiem kiedy dodam następny, ale jakoś się postaram. Miłego czytania :)

Wyszłam ze szpitala dwa tygodnie później. Załamałam się, zamknęłam się w swoim pokoju. Rzadko kiedy wychodziłam z pokoju, a o ruszeniu się z domu nie było mowy. Nie rozmawiałam z nikim, z nikim się nie widywałam, chciałam być sama. Straciłam zaufanie do wszystkich, nawet do Michaela i moich rodziców. Całymi dniami siedziałam na parapecie wpatrując się w to co znajduje się za oknem i słuchałam muzyki. Po tygodniu od wypisu przestałam też jeść. Moi rodzice zadzwonili do psychiatry. Jednak i on mi nie pomógł. Roger zdecydował się wejść do mojego pokoju. 

- Nina do cholery, co się dzieje ? - zapytał siadając obok mnie. 

- Nic - spojrzałam na niego. 

- Dziecko! Ty nie jadłaś nic od tygodnia! Wyglądasz jak anorektyczka! Odizolowałaś się od ludzi! Nie można tak żyć ! - krzyknął łapiąc mnie za ramiona.

- Nienawidzę ludzi - powiedziałam twardo. 

- Kotku nie każdy człowiek jest gwałcicielem. Ja nie jestem, Brian nie jest i Michael też nie - odpowiedział dotykając delikatnie mojego ramienia.

- Nie dotykaj mnie - warknęłam. 

- Posłuchaj jesteś moim dzieckiem i będę cię dotykał czy ci się to podoba czy nie! - wrzasnął ściągając mnie z parapetu - A teraz zejdziesz na dół i zjesz z nami obiad . 

- Nie jestem głodna - powiedziałam próbując się wyrwać z jego uścisku. 

- A gówno mnie to obchodzi. Będziesz jadła - odpowiedział biorąc mnie na ręce.

Zniósł mnie na dół i posadził w salonie na krześle. Nałożył mi obiad i usiadł na przeciwko mnie. Z trudem przełykałam każdy kęs. Było mi niedobrze. Wstałam szybko od stołu a Roger przytrzymał mnie za rękę. 

- Tato jest mi niedobrze - powiedziałam od razu. 

- Gówno prawda. Nie będziesz mi rzygać po kiblach. Zrobię ci herbaty i poczujesz się lepiej. - odpowiedział sadzając mnie z powrotem. 

- Nie, nie będzie mi lepiej. Chcę umrzeć ! - wrzasnęłam. 

- Posłuchaj szczylu - Roger złapał mnie za szyję. - Nie po to cię płodziłem, żebyś teraz popełniła samobójstwo. Kocham cię, kocham nawet po tym co się stało. Zależy mi na tym, żebyś żyła, zależy mi na tobie kochanie. 

- Ale tato, jestem teraz jakąś dziwką. Wyszłam na łatwą i słabą, bo dałam się zaskoczyć jakiemuś idiocie - powiedziałam płacząc. 

- Posłuchaj, nie jesteś dziwką i to nie jest twoja wina. To nie jest niczyja wina. - przytulił mnie. 

- Ale jak ja teraz spojrzę w lustro ? - zapytałam. 

- Tak jak robiłaś to dotychczas. Jesteś moją córką i nie mogę ci pozwolić na to żebyś stoczyła się na dno. - odpowiedział. - Kocham cię aniołku. 

- Ja ciebie też tato - powiedziałam wtulona w niego. 

- Pamiętasz jeszcze o swoim chłopaku ? - zapytał po chwili.

- Pamiętam. - mruknęłam. 

- Chcę żebyś z nim porozmawiała - powiedział. 

- Ale ja nie wiem co mam mu powiedzieć. - odpowiedziałam smutna. 

- Powiedz tylko, że mnie kochasz. To mi wystarczy - usłyszałam delikatny głos Michaela za swoimi plecami 

- Ja ..... nie potrafię już kochać - wstałam i spojrzałam na niego. 

- Potrafisz - złapał mnie za rękę. - Co czujesz ?

- Czuję łaskotanie w brzuchu. - powiedziałam uśmiechając się subtelnie. 

- A teraz ? - przyciągnął mnie do siebie .

- Tak jakby się nasiliło... - powiedziałam ciszej. 

- To teraz poczujesz więcej - pocałował mnie delikatnie. 

- Przestań, ja nie chcę - odpowiedziałam odsuwając się od niego. 

- Dobrze więcej nie będę - powiedział posmutniały. 

- Nie chce na razie. Po prostu nie chcę - odpowiedziałam wbiegając po schodach. 

Zamknęłam się w pokoju. Zaczęłam płakać, wszystko co stało się dwa tygodnie temu stanęło mi przed oczami. Oparłam się o ścianę i płakałam . 

- Nina kotku, proszę otwórz drzwi. - powiedział Roger spokojnie.

- Ja się boję - odpowiedziałam krztusząc się od łez. 

- Nina otwórz, zaufaj mi  - powiedział spokojnie .

- Tato, ale nic mi nie zrobisz ? - zapytałam .

- Nic - otworzyłam drzwi. - Usiądź kochanie. 

- Tato ja.. ja się go boję. Jak mnie pocałował wszystko mi wróciło. Nie chce. Nie chce ! - wpadłam w histerię. 

- Ciii cicho kochanie - powiedział głaskając mnie po włosach.

- Tato nie chcę ! - odpowiedziałam.

- Nina, uspokój się. Ciiii - powiedział łagodnie. 

- Tato boje się - odpowiedziałam. 

- On cię nie skrzywdzi. Kocha cię, inaczej niż ja, ale kocha i chce dla ciebie jak najlepiej. Nie bój się, on cię nie skrzywdzi - powiedział patrząc mi w oczy. 

- A jak skrzywdzi ? - zapytałam zapłakana.

- Nie skrzywdzi, przysięgam. - odpowiedział. 

- Tato, ja nie chcę wylądować u czubków - wtuliłam się w jego ramiona.

- Nie wylądujesz. Tylko musisz dać sobie pomóc. - powiedział - Pozwól że zaprowadzę cię na terapię .

- Dobrze, ja chcę tylko żeby było normalnie - odpowiedział. 

- Będzie, pomogę ci córeczko - powiedział cmokając mnie w skroń. 

Uśmiechnęłam się. Wtedy Roger to był jedyny człowiek, któremu zaufałam po tej całej tragedii. Spędził ze mną resztę dnia, dzięki niemu zjadłam kolację. Położył mnie spać i nawet zaśpiewał mi kołysankę jak za starych dobrych lat. Potem przytulił mnie i otulił kołdrą. Mama przyniosła mi leki na uspokojenie i również mnie przytuliła. Rodzice położyli się po moich obu stronach i zasnęli razem ze mną. Chciałam być już normalna, tak jak dawniej.