Never Let Me Go XVII

Woow, wyświetleń coraz więcej w chwili pisania notki było ich 1727, co bardzo mnie cieszy. Lubię pisać, a w szczególności dla kogoś, aczkolwiek uważam, że nie potrafię pisać. Komentarzy i czytelników też przybywa. Możecie obserwować mojego bloga lub otrzymywać powiadomienia na email. No co tam będę truła. Czas na lekturę. Chamska reklama swojego aska (http://ask.fm/Agata9858)

Mieszkanie w Montreux wyszło mi na dobre. Mieszkałam tam od dwóch miesięcy i powoli powracałam do życia. Starałam się pozbierać po Rogerze i przemyśleć to co chce robić z własnym życiem. Doszłam do wniosku, że w końcu powinnam się ustatkować. Powinnam znaleźć sobie mężczyznę, który pokocha mnie taką jaką będę i nie będzie starał się mnie zmienić. W sumie, szansa takiego związku przeszła mi koło nosa, bo zajęłam się odzyskaniem Rogera. Żeby o tym nie myśleć zajęłam się muzyką. Nagrywałam w Mountain Studios materiał na nową płytę. Chociaż przez napisanie piosenki mogłam się poczuć lepiej. Dzisiaj były urodziny Rufusa, więc wzięłam wolne. Na małą imprezę o ile tak można ją nazwać zaprosiłam paru znajomych: Briana z Anitą, Natalie z mężem, Mary, Michaela i Rogera, niestety. Bałam się, że znowu spojrzę mu w oczy i wylądujemy w łóżku czego bardzo bym nie chciała. Felix i Rory pomagały mi udekorować dom, a ja zajmowałam się tortem. Usłyszałam dzwonek do drzwi. 

- Ja otworze ! - krzyknęłam z kuchni. 

- Dobrze - odpowiedział Felix zajęty przyczepianiem balonów. 

W fartuchu pobiegłam do drzwi. Stał w nich Michael. 

- Hej - powiedziałam zaskoczona.

- Ooo, widzę że od rana w kuchni - odpowiedział podając mi kwiaty.

- Dziękuję są piękne. - powiedziałam wąchając róże - Wejdź do środka. 

- Widzę, że przygotowania idą pełną parą - powiedział rozglądając się po domu.

- Tak, jestem taka zabiegana - odpowiedziałam wkładając kwiaty do salonu.

- Właśnie to zauważyłem. Zapomniałaś chyba o jednym . - powiedział patrząc na mnie. 

- O czym ? - zapytałam zdziwiona.

- O tym, że mamy walentynki to raz - powiedział przybliżając się do mnie - A dwa o tym, że kończysz 33 lata. 

- Poważnie to dzisiaj ?! - zapytałam z niedowierzaniem.

- Tak, dzisiaj 14 lutego - odpowiedział uśmiechając się do mnie. - Zapomniałaś ?

- Tak, mam taki mętlik w głowie, że nie pamiętam o takich rzeczach. - powiedziałam siadając na krześle. 

- Co się znowu dzieje ? - zapytał zatroskany. 

- Wydaje płytę, zajmuje się domem i cały czas myślę o nim - odpowiedziałam wzdychając. 

- Sasha, musisz w końcu zapomnieć - powiedział dotykając mojego ramienia. 

- Kiedy to nie tak proste - odpowiedziałam patrząc na niego. 

- Ale idzie ci świetnie, zostawiłaś go w końcu. Teraz będzie już tylko lepiej, zobaczysz - powiedział przytulając mnie. 

- Mamo jest 14, skończ się żalić i do roboty - powiedział Felix wchodząc do pokoju. 

- Już idę - odpowiedziałam uśmiechając się. 

Pobiegłam do kuchni. Dokończyłam dekorowanie tortu i nakryłam do stołu. Michael opiekował się Rufusem i nadzorował przebieg dekorowania. Pobiegłam na górę żeby się przebrać. Założyłam długą kremową spódnice i białą koszulę. Jakoś tak mało odświętnie, bo byłam przekonana, że nikt nie pamięta o moich urodzinach skoro nawet ja o nich nie pamiętałam. Zeszłam na dół. Michaela nie było, była tylko trójka moich dzieci. 

- A wujek Michael gdzie ? - zapytałam zdziwiona. 

- Musiał wyjść. - odpowiedziała Rory.

- Aha, no cóż czekamy na resztę - powiedziałam siadając na kanapie. 

Siedziałam tak około 30 minut i zaczęło mnie to już irytować bo goście się spóźniali. Wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Michaela, ale nie odebrał. Tak samo reszta zaproszonych, nie odbierała. Pomyślałam, że coś się stało. Założyłam kurtkę i wyszłam na zewnątrz. 

- Niespodzianka ! - krzyknęli wszyscy. 

- Myślałam, że nie pamiętacie - powiedziałam zaskoczona. 

- Mógłbym zapomnieć o urodzinach wszystkich, ale nigdy o twoich - odpowiedział Roger podając mi kwiaty. 

- To bardzo miłe - powiedziałam po chwili uśmiechając się. - A teraz zapraszam do mojej rezydencji.

Weszliśmy do środka. Chyba dom zrobił na nich wrażenie, w końcu tani nie był. Miał pięć sypialni z łazienkami, garderobę, pokój do pracy, sale treningową, siłownie i basen. Zjedliśmy wspólnie uroczysty obiad. Mary, Anita i Natalie poszły bawić się z dzieciakami, natomiast Ja, Brian, Roger i Michael zostaliśmy przy stole.

- Wiesz, organizujemy koncert w hołdzie Freddiemu - powiedział Brian.

- To bardzo miłe z waszej strony. - odpowiedziałam. 

- Zależy nam na tym, żebyś coś na nim zaśpiewała. - powiedział Roger. 

- Słuchajcie, podpisałam kontrakt na koncert dla niego i tylko dlatego się zgadzam. - odpowiedziałam od razu. 

- Coś się w tobie zmieniło - skomentował Michael.

- Wszystko. Nie mam parcia na sławę. Chcę być normalną matką trójki dzieci i mieć kogoś kto w końcu będzie mnie kochał taką jaka jestem - powiedziałam patrząc na niego. 

- Sash, jesteś twardą dziewczyną i uwierz mi że jeszcze nie raz trafisz na takiego księcia z bajki - odpowiedział Brian uśmiechając się. 

- Chyba już znalazłaś - powiedział Roger. 

- Może tak, a może nie. - odpowiedziałam czerwieniąc się.

- Hahaha, Sasha się zawstydziła, Sasha się zawstydziła - zaczął nucić Brian. 

- Dobra zawstydziłam się. Koniec - powiedziałam poważnie.

- No, no to my nie będziemy przeszkadzać - odpowiedział Brian z Rogerem wychodząc. 

- Możemy porozmawiać na osobności ? - zapytał Michael. 

- Tak, jasne. Chodź za mną - odpowiedział wstając. 

Wstałam i razem z Michaelem poszłam do mojego gabinetu. Zamknęłam drzwi na klucz i usiadłam na przeciwko niego. Trwała walka na spojrzenia. 

- Więc, o czym chciałeś porozmawiać ? - zapytałam zaciekawiona.

- Wiesz, wiem o tobie wszystko, za wyjątkiem jednej rzeczy - odpowiedział stremowany.

- Jakiej? - zapytałam zaciekawiona .

- Tego, czy ty dalej..... chociaż odrobinkę.. - zaczął - Mnie kochasz - dokończył.

- Michael - westchnęłam - Tak, dalej cię kocham.

- To znaczy, że jeżeli bym cię o to poprosił....... - nabrał więcej powietrza - Sasha, chcę spróbować jeszcze raz.

- Michael, ale ja chyba nie chce - powiedziałam po chwili. 

- Dlaczego ? - zapytał zaskoczony. 

- Słuchaj, nie chcę cie znowu ranić. Wiesz jak było i nie chce żebyś przeze mnie cierpiał - odpowiedziałam patrząc mu w oczy.

- Cierpię jeszcze bardziej, kiedy nie ma ciebie - powiedział dotykając mojej dłoni. 

- Michael, a jeżeli znowu zrobię coś głupiego - zaczęłam wywód. 

- Sasha, nie myśl o tym. Ja cię kocham i zależy mi na tobie - odpowiedział.

Przybliżył się do mnie i objął mnie. Dotknął delikatnie swoimi ustami moich warg. Wsuną między nie wargi. Poczułam motylki w brzuchu, czułam jego oddech na moich policzkach. Po chwili usłyszałam szept.

- Przesuń się kretynie, bo nic nie widze - powiedział Brian.

- No i dobrze. To ja tu dbam o dobro mojej żony - odpowiedział Roger.

- Tak o nią dbałeś, że zacząłeś ją zdradzać tak ? - zapytał Brian. 

- Czepiasz się szczegółów - odpowiedział Rog.

- Przepraszam cię bardzo. Teraz to ci na niej zależy ale jak cierpiała to miałeś ją gdzieś - powiedział Bri.

- Przestań mi to wypominać - warknął Roger.

- Uspokójcie się - krzyknęłam.

- Sasha, przepraszamy - powiedział Brian. 

- No to przestańcie podsłuchiwać i idźcie na dół. - odpowiedziałam poważnie.

- Więc mogę do ciebie mówić skarbie ? - zapytał Michael patrząc mi w oczy. 

- Oczywiście kochanie - odpowiedziałam wtulając się w jego ramiona.

Byłam taka szczęśliwa. Nie wiedziałam, że po tym jak go skrzywdziłam będzie chciał zacząć wszystko od nowa. Resztę wieczoru spędziliśmy z zaproszonymi celebrując roczek mojego syna, który zaczął stawiać pierwsze kroczki. Michael nie szczędził mi czułości, a mina Rogera wskazywała na to że jest cholernie zazdrosny. A co do sprawy z Deborah, to wszystko okazało się ściemą. Coś tak przeczuwałam, ale kiedyś musiałam zakończyć związek z Rogerem i chyba nadszedł ten moment. Nic w życiu nie trwa wiecznie.